دل 
بنام خداوند جان وخرد
دست باباجادههاي شمالي استان فارس در پاييز، زمستان و بهار تصاويري بهشت‌آسا مي‌آفرينند. جاده سپيدان به ياسوج، دشت ارژن، دشت برم، جاده شيراز به سپيدان و سپيدان به نورآباد از زيباترين اين جاده‌ها هستند. مزارع و زمين‌هاي كشاورزي، دشت‌هاي وسيع و كوه‌هاي زيبا به راستي بي‌بديل‌ترين مناظر جاده‌هاي ايران را تصوير مي‌كنند.
پوشش گياهي انبوه درختان بلوط، بنه، كلخنگ، بادام وحشي، انجير كوهي، تمشك، سپيدار و آويشن تنها برخي از گياهان متنوعي هستند كه مناظري رنگارنگ را در دو سوي جاده مي‌آفرينند. با اين حال شايد كمترين ميزان شهرت را اين جاده‌ها در ميان گردشگران عادي دارند.
كرند غرب ـ بابايادگار
جاده‌هاي كوهستاني
استان كرمانشاه با طبيعت متفاوتي كه پيش روي گردشگران قرار مي‌دهد از
ديدني‌ترين جاده‌هاي ايران به شمار مي‌آيند. يكي از بكرترين آنها خروجي
بابايادگار از جاده كرند غرب به سرپل ذهاب است.
دو طرف جاده جنگل‌هاي بلوط و تپه‌هاي سبز و زرد نگاهتان را مجذوب و سرگردان مي‌كند و ديواره‌هاي سنگي عجيبي كه گهگاه اطرافتان مي‌بينيد شكلي اسطوره‌اي به جاده مي‌دهند. چسبيده به جاده بابايادگار آبشار گمنام، اما بي‌مانند ريجاب را هم مي‌توانيد ببينيد كه ارتفاع آن بيش از 150 متر تخمين‌زده مي‌شود.
گردنه حيران
بسياري از قديمي‌ترها وقتي
مي‌خواهند زيباترين جاده‌اي كه رفته‌اند را نام ببرند نيازي به زمان زيادي
براي انتخاب ندارند. گردنه حيران در غرب شهرستان آستارا يكي از مسيرهاي
اصلي ارتباطي اردبيل به گيلان است.
اين گردنه از يك سو مشرف به كوه‌هاي پوشيده از جنگل‌هاي انبوه و از
سوي ديگر مشرف به دره‌اي است كه رود آستاراچاي از آن عبور مي‌كند. رودي كه
تعيين كننده مرز ايران و جمهوري آذربايجان (آران) است.
پيچ‌هاي تند
جاده‌اي كه همچون ماري عظيم‌الجثه در جنگل‌هاي مه‌آلود و سبز حيران پيچ
مي‌خورد راهي به جز توقفي هرچند كوتاه پيش رويتان باقي نمي‌گذارد؛ آن هم
براي تماشا.
جاده‌هايي كه استان گيلان را به استان اردبيل متصل
مي‌كند، از ديدني‌ترين جاده‌هاي جنگلي ايران به حساب مي‌آيند. جاده ماسال
به خلخال بويژه در منطقه "اولسبلنگاه"، جاده ماسوله به خلخال كه يكي از
برنامه‌هاي ثابت پياده‌گردي طبيعت‌گرد‌هاي حرفه‌اي است ومعروف‌تر از همه
جاده اسالم به خلخال از اين جاده‌ها هستند
اسالم ـ خلخال
جاده‌هايي كه استان گيلان را
به استان اردبيل متصل مي‌كند، از ديدني‌ترين جاده‌هاي جنگلي ايران به حساب
مي‌آيند. جاده ماسال به خلخال بويژه در منطقه "اولسبلنگاه"، جاده ماسوله به
خلخال كه يكي از برنامه‌هاي ثابت پياده‌گردي طبيعت‌گرد‌هاي حرفه‌اي است
ومعروف‌تر از همه جاده اسالم به خلخال از اين جاده‌ها هستند.
مسير پيچ در پيچي كه اسالم و خلخال را در دو استان اردبيل و گيلان به هم متصل مي‌كند، شما را به دنيايي ديگر مي‌برد.
دامنه‌هاي سرسبز، گله‌هاي گوسفند، كلبه‌هاي چوبي روستايي و مه كه گاهي زير
پايتان و گاه تا روي جاده پيش مي‌آيد تابلوهايي هستند كه در اين جاده به
نمايش گذاشته شده‌اند.
هجيج ـ اورامانات
بسياري از گردشگران جاده
پاوه تا هجيج را براي ديدن اين روستاي زيباي كردنشين پيموده‌اند، اما اغلب
نمي‌دانند اگر همين جاده را تا انتها بروند با مناظر بكر و بديعي از
رودخانه پرآب سيروان، آبشارها و چشمه‌هاي گوناگون روبه‌رو مي‌شوند.
كبابي‌هاي بين راه در منطقه بل‌بر با گوشتي بي‌مانند از شما پذيرايي
مي‌كنند.
عرض كم، ريزش هر از گاه كوه، شيب تند و طرح هندسي عجيب اين جاده نيز هيجاني به ياد ماندني را براي گردشگران رقم مي‌زند. در برخي نقاط جاده باغ‌هاي سرسبز و در برخي نقاط مرتفع چند‌متر برف؛ تنوع آب و هوايي بي‌مانندي را به شما هديه مي‌دهد.
سراوان ـ فومن
اين بار كه از جاده رشت به
شمال كشور مي‌رويد نرسيده به رشت جاده دست‌چپتان را كه به فومن مي‌رود
انتخاب كنيد. جداي از سرسبزي بي‌همتا و بكرش، اگر پاييز يا زمستان و بويژه
در ساعات اوليه صبح به اين جاده برسيد، با ديدن مه صبحگاهي كه بر رنگ
قهوه‌اي مات درختان در زمينه آبي آسمان نشسته، رويايي در بيداري را تجربه
مي‌كنيد.
از ديدني‌هاي اين جاده موزه بزرگ روستايي گيلان است كه نمونه‌هايي از انواع خانه‌هاي روستايي گيلان را در دل جنگل‌هاي بكر سراوان پنهان كرده است.
طبس ـ خور و بيابانك
جاده‌هاي كويري تنها به
دليل بافت بياباني اطرافشان زيبا نيستند. اگر در يك غروب زمستاني يا حتي
پاييزي در جاده طبس به خور و بيابانك باشيد ممكن نيست باور كنيد كه جاده از
ميان دريا نمي‌گذرد. بازتاب نور رنگارنگ در هر دوسوي جاده، دريايي را پيش
چشمانتان ترسيم مي‌كند كه دريا نيست، اما تا آن را لمس نكنيد باور نخواهيد
كرد كه فقط نمك سراسر چشم‌اندازتان را فراگرفته است.
ديدني‌هايي همچون تل‌ماسه‌ها، قلعه‌هاي اسماعيلي، درختان كهنسال و سدهاي تاريخي كه به اين و هم شگفت‌انگيز اضافه كنيد، دلايل كافي براي سفر به طبس را خواهيد يافت.
جم ـ فيروزآباد
جاده جم به فيروزآباد كه
مركز استان فارس به عسلويه در كرانه خليج فارس را بسيار نزديك كرده است، از
جاده‌هاي بسيار ديدني جنوب كشور است. در آغاز، جاده‌اي كوهستاني با
شكل‌هاي خيالي و شگفت‌انگيز دو طرف جاده را گرفته است، اما هرچه بيشتر وارد
استان فارس مي‌شويد جاده سبزتر و طبيعت شگفت‌انگيزتر مي‌شود.
تنگه‌هاي اطراف جاده بويژه شكاف "هايقر" تصاويري همچون "گراند كانيون" را برايتان تصوير خواهد كرد با اين تفاوت كه اين جاده‌ها هم سبزترند و هم در عمق اين شكاف رودخانه‌اي پرآب جاري است.
جندق ـ معلمان
اگر به تصاوير شگفت‌انگيز،
وهم‌آلود و زيباي كويري علاقه‌منديد، جاده جندق به معلمان را ازدست ندهيد.
اين جاده از قلب كوير مركزي ايران مي‌گذرد و جنوب و شمال آن را به هم وصل
مي‌كند. به احتمال زياد در طول جاده تنها خواهيد بود و هنگام طي مسافت حدود
200 كيلومتري اين جاده انواع بافت‌هاي عجيب و غريب كويري را مشاهده خواهيد
كرد.
در برخي نقاط در دوسويتان تا خط افق حتي بته‌اي خار ديده نمي‌شود و گاهي تپه‌هاي سرخ رنگ خاكي همه ميدان ديدتان را مي گيرد. سكوت كوير را اينجا مي‌توانيد تجربه كنيد، از جندق در نزديكي شهرستان خور و بيابانك استان اصفهان تا معلمان در نزديكي دامغان استان سمنان.
كرج ـ چالوس
نمي‌توان از جاده‌هاي ايران سخن
گفت و از جاده چالوس ياد نكرد. اين جاده كه سال 1312 كرج و چالوس در دو
سوي البرز را به هم متصل كرده، خاطرات سفر بسياري از ايرانيان را رقم زده
است. كارگران را براي حفر تونل كندوان در دل كوه با يك سكه پنج ريالي تشويق
مي‌كردند و معروف است كه به ازاي هر كلنگ به كارگران اين مبلغ را
مي‌دادند.
از دره‌هاي سرسبز آغاز راه گرفته تا ديواره‌هاي سنگي ارتفاعات بلند البرز، مناظري آشنا و به ياد ماندني براي ايرانيان به شمار مي‌آيند، تا جايي كه بسياري از ايرانيان اصطلاحات به "جاده رفتن" را مترادف با اين جاده مي‌دانند. فرعي‌هاي اين جاده مانند جاده‌هاي يوش، شهرستانك و كلاردشت نيز هر‌يك‌زيبايي‌هاي خاص خود را دارند.