مدرسه ژاپن

هرجه مي خواهد دل تنگت بگو

مدرسه ژاپن

۱۳ بازديد
كارشناسان تربيتي ژاپن اظهار مي دارند:
ما در جنگ جهاني دوم همه چيز خود را از دست داديم اما معلم داشتيم...  ما خانه هايمان را كوچك و مدرسه ها يمان را بزرگ مي سازيم.
چندسال پيش موفق به بازديد از يك مدرسه ژاپني شدم. در بدو ورود آنچه برايم جالب بود آواي خوش و آرام زنگ پايان ساعت كلاس بود , صداي (دينگ دانگ) كه با شنيدن آن دانش آموزان به آرامي از كلاس هاي خود خارج شدند،
من به اتفاق راهنما از كليه كلاس ها بازديد كردم, نكته  قابل توجه اين بود كه بر خلاف مدارس ايراني كه با تغيير ساعت كلاس ها, آموزگاران به كلاس ديگر مي روند, در مدرسه ي ژاپني اين دانش آموزان بودند كه به كلاس آموزگاران مي رفتند; به عنوان مثال,
دانش آموزان كلاس اول و دوم , كه با هم در ساعت دوم برنامه ي درسي خود, نقاشي داشتند; به اتفاق به كلاس نقاشي آمده بودند. در كلاس نقاشي ميز بزرگي در وسط اتاق به چشم مي خورد كه صندلي ها در اطراف آن چيده شده بودند. بر روي ديوارهاي كلاس قفسه هاي چوبي قرار داشت كه انواع وسايل نقاشي مثل ماژيك, مداد رنگي, آبرنگ و انواع مقوا و.... جهت استفاده دانش آموزان به چشم  مي‌خورد. معلم نقاشي آن روز موضوع  بازيافت زباله را براي نقاشي دانش آموزان تعيين نموده بود و  دانش آموزان هر يك با لوازم دلخواه خود و بهره گيري از خلاقيت فردي مشغول نقاشي بودند.
نكته  قابل توجه ديگر اين بود كه در هر كلاس دانش آموزان از حيواني نگهداري مي كردند، مثل لاك پشت, ماهي, خرچنگ و......, اما كلاسي كه بيش از همه جلب توجه مي كرد, كلاس مهارت زندگي بود. در يك طرف اين كلاس تعدادي ميز و چرخ خياطي و اتو و ......به چشم مي خورد و در طرف ديگر كه فضايي شبيه آشپزخانه بود، كابينت, ظرفشويي و گاز خوراك پزي و......  قرار داشت. دانش آموزان در اين كلاس مهارت هاي آشپزي, خياطي,شستن ظرف و...... را مي‌آموختند.
پس از بازديد از كلاس‌ها در دفتر مدرسه جلسه‌اي تشكيل شد تا به پرسش و پاسخ بپردازيم. بعد از ورود به دفتر آموزشگاه, يك صندلي چرخ دار در گوشه دفتر, اين سوال را برايم به وجود آورد كه كدام يك از كاركنان مدرسه مشكل جسمي دارند؟
در مورد پاسخ اين سوال در آخر جلسه مدير مدرسه, شرح دادند كه دانش آموزان مدرسه هر هفته يك روز به نوبت بايد از لحظه ي ورود به مدرسه تا زمان خروج , بر روي صندلي چرخ دار بنشينند و روز بعد احساس خود را به صورت انشاء نوشته و براي ساير دانش آموزان بيان نمايند. به اين ترتيب بچه ها ياد مي گيرند كه قدر سلامتي خود را بدانند و هم با مشاهده يك معلول جسمي او را تحقيرو تمسخر نكنند. 
از مدير مدرسه سوال شد; شما دانش آموزان خوب را چگونه تشويق مي كنيد؟
مدير مدرسه متوجه منظور ما نشد و با كنجكاوي به چهره مترجم نگاه كرد. مترجم توضيح داد كه به دانش آموزي كه نمرات خوب دارد چه جايزه مي دهيد؟  
با اين سوال، مدير با تعجب پرسيد مگر براي اينكه دانش آموزي درس خوانده است, بايد به او جايزه داد؟
مترجم سوال كرد پس چه تفاوتي بين دانش آموزان درس خوان و موفق, با دانش آموزاني كه در دروس خود موفق نيستند, قائل مي شويد؟
مدير مدرسه پاسخ داد: ما به دانش آموزان موفق تكليف بيشتري مي دهيم. دانش آموزان ژاپني براي ورود به دبيرستان، آزمون دشواري را پيش رو دارند لذا, دانش آموزي كه تكليف بيشتري از آموزگار خود دريافت مي‌كند, وخوشحال است و مي‌داند كه براي آزمون ورودي دبيرستان مي‌تواند خود را آماده ‌تر نمايد, بنابراين تكليف بيشتر بهترين پاداش براي دانش آموز موفق است. 
در مورد تشويق معلمان هم متوجه شديم كه به همين روش عمل مي شود و به آموزگاران موفق, پروژه‌هاي تحقيقاتي محول مي شود.
پس اززنگ پايان مدرسه, همه ما شاهد آن بوديم كه دانش آموزان همه با هم كلاس ها و مدرسه خود را تميز و پاكيزه كردند و بعد از مدرسه خارج شدند. در واقع دانش آموزان ژاپني هر روز با ورود به مدرسه, مدرسه اي پاكيزه و تميز تحويل مي‌دهند و حس مسووليت پذيري را از همان دوران مدرسه مي‌آموزند.
تفاوت قابل توجه ديگر مديران مدارس بودند كه بعد از 30 سال تدريس, اگر در آزمون مديران پذيرفته شوند, شايستگي خود را براي احراز پست مديريت مدرسه به اثبات مي رسانند و جالب است كه اكثر مديران در سال اول آزمون مديريت موفق نمي شوند و بسياري از ايشان پس از 32 يا حتي 37 سالگي، بالاخره در آزمون پذيرفته مي‌شوند
و خلاصه اين كه با دنيايي از تجربه و مهارت, به اميد آنكه ما نيز بتوانيم با ياري هم مدارسي اين چنين فعال و پويا و كارآمد بسازيم
گزارش بازديد گروه فيزيك استان همدان از يك مدرسه ژاپني



تا كنون نظري ثبت نشده است
امکان ارسال نظر برای مطلب فوق وجود ندارد