بسم الله الرّحمن الرّحيم

نامه مرحوم حاج ميرزا علي آقاي قاضي رضوان‌الله عليه در ورود ماه ذي‌القعده به دوستان وشاگردانش:

بسم‌الله‌الرحمن‌الرحيم

الحمدلله رب العالمين، والصلاة و السلام علي الرسول المبين و وزيره الوصي الأمين، و ابنائهما الخلفاء الراشدين، و الذرية الطاهرين و الخلف الصالح و الماء المعين، صلي‌الله و سلم عليهم أجمعين.

تنبّه فَقَد وافَتكم الأشهرُ الحُرُم تيقّظ لكي تزدادَ في الزاد و اغتنم

ترجمه: بيدار باش كه ماه‌هاي حرام فرا رسيده‌اند؛ شب‌زنده‌داري كن تا بيشتر بهره‌مند شوي و فرصتها را غنيمت بدان.

فقم في لياليها و صم من نهارها لِشُكر إله تمّ في لطفه و عم

ترجمه: شبها بيدار شو و روزها روزه‌داري كن، جهت سپاس از خدائي كه نعمت و لطف او فراگير بوده است.

و لا تهجعن في الليل إلا أقله تهجّد و كم صبّ من الليل لم ينم

ترجمه: فقط پاسي از شب را بخواب و بقيه را در خواب و بيداري باش، چون عاشقان (ايشان را روش خواب چنين بود كه چندين بار تا صبح برمي‌خاستند و نماز مي‌خواندند و بار آخر نمازهاي شفع و وتر و فريضه را انجام مي‌دادند)

و رتّل كتاب الحق و اقرأه ماكثا بأحسن صوت نوره يشرق الظلم

ترجمه: كتاب خدا را تلاوت نما و آن را با تأمل قرائت كن، با بهترين صداها كه نور آن تاريكي‌ها را روشن مي‌گرداند.

فلم تحظ بل لم يحظ قط بمثله و أخطأ من غير الذي قلته زعم

ترجمه: كه نه تو و نه ديگران هرگز مانند آن را نخواهند يافت و هركس غير از اين گويد در اشتباه است.

و سلّم علي أصل القرآن و فصله بقية آل اللّه كن عبده السّلم

ترجمه: بر قرآن و آنان كه بدان عمل نموده و آن را تشريح نمودند، اين وابستگان به خدا، درود فرست و بنده‌ي خدا باش.

فمن دان للرحمن في غير حبهم فقد ضل في إنكاره أعظم النعم

ترجمه: هركس بخواهد بدون عشق ورزيدن به خاندان نبوت (عليهم‌السلام) به خدا نزديك شود حتماً گمراه شده است، به خاطر ناديده گرفتن بزرگترين نعمت خداوند متعال.

فحبّهم حبّ الإله استعذبه هم العروة الوثقي فبالعروة اعتصم

ترجمه: عشق به ايشان عشق به خداست، پس به آنان پناه ببر كه ايشان ريسمان مستحكم هستند.

و لا تك باللاهي عن القول و اعتبر معانيه كي ترقي إلي أرفع القمم

ترجمه: از قرآن غافل مباش و از معاني آن پند و درس بگير تا به مكانهاي رفيع برسي.

عليك بذكر اللّه في كل حالة و لا تن فيه لا تقل كيف ذا و كم

ترجمه: همواره ذكر خداي گو، بدون حد و مرز، و هرگز ترديد به خود راه مده.

فهذا حمي الرحمن فادخل مراعيا لحرماته فيها و عظّمه و التزم

ترجمه: كه آن‌ها (ماههاي) رحمت خداوندي‌اند، پس با حفظ حرمت و رعايت بر آنها وارد شو و آنها را بزرگ شمار و خود را بر آنها متعهد دان.

فمن يعتصم باللّه يهد صراطه فإن قلت ربي اللّه يا صاح فاستقم

ترجمه: هركس به خداي متعال متوسل شود، به راه راست خدا هدايت خواهد شد، دوست من! هرگاه الله را خداي خود ناميدي ديگر استوار باش (و به راه خود ادامه بده).

خداوند متعال فرمايد: «وَ مَنْ يعْتَصِمْ بِاللّٰهِ فَقَدْ هُدِي إِليٰ صِرٰاطٍ مُسْتَقِيمٍ» (هركس به دين خدا متمسك شود محققاً به راه مستقيم هدايت يافته است) (آيه ‌١٠١‌ آل عمران)؛ و فرمود: «وَ اِسْتَقِمْ كمٰا أُمِرْتَ»؛ و فرمود: «إِنَّ اَلَّذِينَ قٰالُوا رَبُّنَا اَللّٰهُ ثُمَّ اِسْتَقٰامُوا تَتَنَزَّلُ عَلَيهِمُ اَلْمَلاٰئِكةُ» (آنان‌كه گفتند خداي يكتا است و بر اين ايمان ماندند فرشتگان بر آنان نازل مي‌شوند) (آيه ‌٣٠‌ فصلت)

برادران عزيز هوشيار باشيد-خداوند شما را توفيق طاعت دهد-كه وارد ماه‌هاي حرام مي‌شويم؛ نعمت‌هاي خداوند بر ما چه بزرگ و كامل است؛ آنچه-قبل از هر چيز- بر ما واجب است توبه‌اي همراه با شرط و شروط مخصوص به خود و نمازهاي معروف به آن، و آن‌گاه دوري جستن از گناهان كبيره و صغيره در حد توان است.

پس شب جمعه-در شب جمعه يا روز آن-يا روز يكشنبه نماز توبه را به پا داريد و سپس آن را روز يكشنبه دوم ماه تكرار كنيد. (شايد در آن هنگام روز يكشنبه با دوم ماه مصادف بوده است-مترجم)

سپس مراقبت صغري و مراقبت كبري، محاسبه و معاقبه را به آنچه شايسته‌تر است و آن طريق كه بهتر است انجام مي‌دهيد، كه در آنها يادآوري و تذكر است براي كساني كه خواهان يادآوري و داراي ترس مي‌باشند؛ سپس از صميم قلب نيت كنيد و بيماري‌هاي گناهان خود را معالجه نمائيد و به‌وسيله استغفار نابساماني‌هاي درون خود را سامان دهيد.

و بپرهيزيد از هتك حرمت‌ها. زيرا هركس چنين كند، اگرچه خداوند كريم او را هتك نكند، اما از او هتك حرمت خواهد شد.

چگونه مي‌توان دلي را كه شك و شبهه پريشان نموده است رها كرد و آن را به راه راست هدايت نمود و آن را از سرچشمه زلال سيراب كرد؛ بايد از خدا كمك بگيريم كه اوست بهترين ياري‌دهنده.

۱. خود را به انجام فرائض در بهترين اوقات آن، با نوافل آنكه مجموعاً پنجاه و يك ركعت مي‌شود، مكلف نمائيد. و اگر ممكن نشد چهل و چهار ركعت بخوانيد. و هرگاه گرفتاري‌هاي دنيوي شما را مشغول داشت اين نبايد كمتر از نماز (اوابين) كه همان هشت ركعت نافله ظهر است، باشد.

۲. نوافل را بجا آور مخصوصاً نماز شب را كه چاره از آن نيست. عجب مي‌دارم از آن‌كس كه كمال مي‌طلبد اما شب‌زنده‌داري نمي‌كند. سراغ نداريم كه كسي بدون آن به كمالاتي رسيده باشد.

۳. قرآن كريم را با صداي نيكو و حزن‌انگيز به هنگام شب تلاوت نمائيد كه شراب مؤمن است.

۴. وردهاي معمول را كه همواره در اختيار شما است انجام دهيد و سجده‌ي معروفه را از پانصد تا يك هزار ملازم باشيد.

۵. همچنين به زيارت هرروزه حرم مبارك حضرت علي (عليه السلام) -براي كساني كه مجاور هستند-و رفتن هرچه بيشتر به مساجد معظمه و ساير مساجد ملتزم شويد، كه حالت مؤمن در مساجد مانند ماهي است در آب.

۶. و هرگز بعد از نمازهاي واجب تسبيح حضرت صديقه (صلوات‌الله عليها) را ترك نكنيد كه آن ذكر كبير است و لااقل در هر مجلسي يك دوره آن ترك نشود.

۷. و دعاي فرج جهت ظهور حضرت حجت (صلوات‌الله عليه)، به هنگام قنوت وتر بعد از نوافل شب و بلكه در هر روز و در همه دعاها، از ضروريات است.

۸. خواندن زيارت جامعه-منظور جامعه كبيره است-در هر روز جمعه از ديگر ضروريات است.

۹. تلاوت قرآن كريم كمتر از يك جزء نباشد.

۱۰. دوستان نيكوكار را زياد ملاقات كنيد، كه آنان برادران راه و همراهان تنگه‌ها هستند.

۱۱. و اهل قبور را به هنگام روز، يك در ميان، زيارت كنيد؛ شب به زيارت قبور نرويد.

ما را چه به دنيا كه مغرور بدارد ما را؛ آن ما را گرفتار نموده و به خود مي‌كشاند، در حالي‌كه از آن ما نيست. طوبي و خوشي دائم براي كساني كه بدن‌هاي آنها در عالم خاكي است اما دلهايشان در لاهوت (يعني در عالم احديت و عزّ پروردگار) است؛ آنان عده محدودي هستند اما واقعيت و اصالت آنها بيشتر و افزون‌تر است.

من آنچه را مي‌شنويد مي‌گويم و از خدا آمرزش مي‌طلبم.

(آخر ج۲ /‌١٣۵٧‌/ه)

از كتاب "در محضر ايت الله بهجت"

اگر درست به قرآن عمل مي كرديم.....

اگر درست به قرآن عمل مي كرديم ، با عمل خود ديگران را جذب مي كرديم. زيرا مردم غالبا – به جز عده معدود – خواهان و طالب نور هستند و آنان كه به اسلام و قرآن نگرويده اند ، قاصرند و نور به آنها عرضه نشده است. اين گونه افراد به اعمال ما و رفتار ما نگاه مي كنند، كه در ظاهر خوب ، و در باطن بد است و زير و روي آن با هم تفاوت دارد.

اگر راست مي گوييم كه قرآن سلاح است، پس چه احتياج به سلاح ديگر؟ اگر به قرآن عمل مي شد، آيا اين همه بين مسلمانان جنگ و خونريزي واقع مي شد؟ با قيمت نفت سلاح تهيه مي كنيم و به جان هم مي افتيم و برادر كشي مي كنيم!

عمل به قرآن، يعني اين كه از ظالم كناره گيري كنيم و ظالم را لعن كنيم و از او تبري بجوييم ولي عموم ما مسلمانان، يا خود ظالم هستيم، يا با ظالم هم پيمانيم!

بني اميه و بني عباس حدود پانصد سال حكومت كردند، با آن همه جنايات و ظلم كه آن ها نسبت به علي و ذريه رسول الله – صلي الله عليه و اله و سلم – روا داشتند باز هم ما مسلمانان [ محتمل منظورشان اهل سنت است] آنان را قبول مي كنيم و دوستشان داريم و با اين حال مدعي هستيم كه عمل به قرآن مي كنيم و از « حسبنا كتاب الله » دم مي زنيم ، لذا در زمان ظهور دولت حق و حضرت حجت – عجل الله تعالي فرجه الشريف – اول به حساب همين مدعيان عمل به قرآن مي رسند زيرا اين ها از كفار معاندترند و نصاري چون مي بينند حضرت مسيح – عليه السلام – به آن حضرت اقتدا مي كند ، از آن حضرت متابعت مي كنند و زودتر از ديگران با اسلام و حضرت مهدي – عجل الله تعالي فرجه الشريف – مي گروند.

                                                                     التمــــــاس  دعــــــا

شعر يادگار از كتاب سالهاست كه مرده ام

آفتاب آمد دو چشمم باز شد
باز تكرار همان تكراره ها
چند و چون و كي كجا آغاز شد
پرسش صدباره ي صدباره ها

ديدگانم پر ولي دستم تهي
من نمي دانم كجايم كيستم
آتش حيرت به جانم ريختي
من خليل آزمونت نيستم

مرگ شرط اولين شمع بود
از برم افسانه ي پروانه را
بر ملا شد راه مي خانه دريغ
از چه مي بندي در مي خانه را

تا بسازم شيشه ي چشمان خود را آينه
خون دل را جيوه كردم سالها
حاليا از دشت رنگ گل درا
زلف خود را شانه زن در چشم ما

ما امين راز هايت بوده ايم
پاي كوب ساز هايت بوده ايم
محو در جاه و جلالت دست در دست رطيل
جان خريد ناز ناز نازهايت بوده ايم

هيچ كس قادر به ديدارت نبود
گرچه ذات هر وجودي بوده اي
خوشه زاران يادبود زلف تو
قبله گاه هر سجودي بوده اي

اي يگانه اين قلم تب دار تو
تا سحر مي خواند و بيدار تو
گوشه ي چشمي ، نگاهي ، وعده اي
تشنه ي يك لخظه ي ديدار تو

شاه بيت شعر مرموز حيات
قصه ي صد داستان بي بديل عشق بود
چشم انسان ، گيس بيد و ناز گل
يك دليل از صد دليل عشق بود

هيچ كس در اين جهان نامي نداشت
عاشقان بهر نشان ناميدشان
عشق اين افسون جاويد ، اين شگفت
كرد تا عمر كلام جاويدشان

بار ها از خويش مي پرسم كه مقصودت چه بود
درك مرگ از مرگ كاري ساده نيست
رنج ما و آن امانت قتل و هابيل و بهشت
چاره اي كن اي معما چاره اي در چاره نيست

روز ها رفتند و رفتيم و گذشت
آه آري زندگي افسانه بود
خاطري از خاطراتي مانده جا
تار مويي در كنار شانه بود

يادگارم چند حرفي روي سنگ
باد و باران و زمان و هاله اي
سبزه ميرويد به روي خاك من
ميچرد بابونه را بزغاله اي